Ik ben altijd al gefascineerd geweest door verre tropische jungles en bergen op afgezonderden eilandjes. Neem een combinatie hiervan en voeg wat fysieke ontberingen en wat uithoudingsvermogen toe, een snuifje avontuur, tezamen met het toepassen van je navigatievermogen, en je krijgt m'n droomweekend.
Mysterieuze Gunung Kajang
Ik had van een vriend al eens over de Gunung Kajang gehoord, het hoogste punt van Pulau Tioman en van alle andere bergen op de eilandjes uit de kust van West-Malaeisië. Hij had in het verleden, zo'n beetje als één van de allereerste ooit, een poging gewaagd om de top van de berg te bereiken. Helaas moest die expeditie om diverse redenen halverwege opgeven.
Er is niet veel bekend over deze wat mysterieuze piek. Ik had her en der wel gelezen dat biologen tot op de dag van vandaag nog onbekende soorten flora en fauna op de berg tegenkomen. Dat alleen al maakt Gunung Kajang m.i. het beklimmen en verkennen meer dan waard.
Maar ook het feit dat de berg maar bij heel weinig beklimmers op het verlangenlijstje voorkomt. Waarom dat is? Gunung Kajang is voor de meeste liefhebbers eenvoudigweg een te zware opgave. Zowel mentaal als fysiek.
The Early Bird...
We begonnen onze charge om 8 uur 's ochtends, want we wisten bij voorbaat dat het een behoorlijke uitdaging zou worden om zowel het bereiken van de bergtop als de afdaling en terugkeer naar het startpunt binnen één dag te voltooien.
Ook het weer speelt hierbij een rol, overigens, want die week had het op Tioman hevig geregend, waardoor niet alleen de ondergrond drassig en glad uit kon pakken maar ook de toch al hoge luchtvochtigheid in de jungle nog ondraaglijker werd.
Maar terwijl we door het schaduwrijke nog koele oerwoud schreden, zag alles er hoopvol uit. Het was een heldere dag en ook de jungle bodem, hoewel af en toe wat glibberig en her en der bezaaid met half begraven rotsblokken, leverde geen problemen op.
Omdat de route ook nog niet stijl omhoog liep, konden we de vaart er goed in houden. De eerste 30 minuten van onze aanval op de Gunung Kajang begon ideaal.
Alsof je je in "The Lost World" bevindt - Afbeelding: David Trippett
Lost World
Naarmate je de Gunung Kajang verder op gaat, voel je de begroeiing echter steeds beklemmender worden. De open plekken maakten geleidelijk plaats voor steeds dichter op elkaar groeiende bomen en gewassen, waar ook steeds minder daglicht doorheen kwam.
De bomen werden gaandeweg steeds forser, zowel in omtrek als hoogte en waren hier vaak voorzien van lange bungelende lianen. Veel van het groen kreeg bovendien door de bewapening met doornen een wat primitief uiterlijk. Sterker nog, de omgeving kreeg sowieso iets onheilspellends. We waanden ons een beetje in
The Lost World.
De machete kwam goed van pas
Door het niet aflatende kabaal afkomstig van de talloze krekels, vogels en ander gedierte in het bladerdak kreeg het geheel een bijna prehistorische ambiance. Het voelde alsof we ver terug in de tijd waren gegaan. Zo vingen we bijvoorbeeld af en toe ook een glimp op van het ecosysteem onder het gebladerte en leek alles wat daar rondscharrelde een extreem bovenmaatse soortgenoot van de schepsels waar we bekend mee zijn, incluis een miljoenpoot zo dik als een tuinslag en van tegen de 15 centimeter lengte!
Naarmate we verder de berg op klommen en het karakter van de flora nog woester werd, ging ook de opwaartse helling steiler omhoog. Tevens moesten we ons als een soort slangemensen steeds meer in allerlei bochten wringen om voortgang te boeken door de dichtbegroeide wirwar aan knoestige bomen en kluwen struiken. Geen sinecure, omdat de meeste takken binnen handbereik waren voorzien van gitzwarte op scherpe breinaald gelijkende uitwassen die geheel rondom uitstaken.
Het eerste obstakel: Een monoliet in
de weggreep van een vijgeboom
Primaire Jungle
Echte primaire jungles als deze zie je nog maar zelden. Er was ook al lang geen pad meer te bekennen bijvoorbeeld. Om vooruit te komen moesten we ons bijna letterlijk door de vegetatie wurmen. We waren steeds op zoek naar de weg van de minste weerstand; soms was er een nauwe opening, soms moesten we die m.b.v. de parang zelf creëren. Op deze manier boekten we moeizaam maar geleidelijk vooruitgang.
Na 2 uur onafgebroken kronkelen en kruipen was het tijd voor een pauze. Om even op adem te komen, wat water te drinken en wat crackers te eten, zodat onze energie op peil blijft. Het lastigste stuk lag per slot van rekenking nog voor ons.
Vleesetende plant
Aangezien we bovendien tegen de 300 meter hoogte zaten, was dit tevens het moment om de ruwe tabaksbladeren die we de dag ervoor hadden gekocht onder onze sokken te klemmen. Tabaksbladeren zijn namelijk een effectief middel tegen bloedzuigers en de kans bestond dat we die verderop in flinke getalen zouden gaan treffen, omdat bloedzuigers vooral bij een iets lagere temperatuur en op enige hoogte gedijen.
Het beeld achter ons bestond inmiddels uit een waas van groen, zonder enige details van betekenis, puur en alleen uit groen, in eindeloze schakeringen. Er was niets echt waarneembaar tussen de planten en de met mos bedekte takken en boomstammen. In het geheel niks dat enigszins afstak tegen de groene waas overal. We waren als het ware volledig omringd door een vage torenhoge muur van smaragdgroen.
De weg naar boven oogde helemaal niet meer door te komen. De jungle was vanaf hier zo ondoordringbaar dat er nauwelijks nog zonnestralen door het bladerdak kwam. Niet dat we veel zonnestralen verwachtten overigens, want we hoorde zo nu en dan al het gerommel van een aankomende donderbui.
Enorme primordiale rotsblokken
Wolkenbreuk
Precies op dat moment, net nadat we onze beklimming hadden voortgezet, begon het te regenen. Om even daarna met bakken uit de hemel te vallen. Zo hard stortregende het dat we meteen drijfnat waren. Het dikke gebladerte op de grond werd in een mum van tijd spekglad en door onze zware, met water verzadigde uitrusting viel het niet mee om overeind te blijven, laat staan om verder de helling op te klauteren.
Tot op het bot doorweekt sjokten we zo goed en zo kwaad als het kon verder omhoog, onderwijl aan een doorlopend spervuur van intens, bijna overweldigend beeld en geluid onderworpen. Waar zijn we aan begonnen?
Een scène uit een Tarzan film?
De klamme boslucht om ons heen was inmiddels beladen met de weeïg zoete geur van kleffe aardegrond en van elk van ons steeg zowaar stoom op. Toch ervaarden we het overheersende gevoel van ongemak op de een of andere manier als geweldig. Het was een unieke en aangename sensatie van avontuur en opwinding tegelijk dat met niets is te vergelijken. Het besef dat we ons op een stukje van de wereld bevonden waar mogelijk nog nooit iemand is geweest, is moeilijk te beschrijven.
Pulau Tioman
Tioman werd door het markante silhouet van het eilandje zelfs al in 1000 AD door zeevaarders gebruikt bij het navigeren. Daarnaast diende het ook toen al als een belangrijke, schier eindeloze bron van zoetwater, kokosnoten en bananen, waar slinkende scheepsvoorraden mee konden worden aangevuld.
Terwijl we ons ploeterend een weg door dit oerlandschap baande, stelde ik me in gedachte zo voor dat de sporen die avonturiers uit het verre verleden achter hebben gelaten op Tioman onze eigen sporen, in ieder geval qua fysieke afstand, mogelijk niet eens zo veel ontlopen. Een ontnuchterende gedachte
Ter hoogte van zo'n 400 meter voelde ik een nauwelijks merkbaar prikje bij m'n enkel. Het bleek een bloedzuiger te zijn die zich aan me te goed aan het doen was. Enigszins verrast dat ik het wormachtige beestje niet eerder had opgemerkt, verwijderde ik de boosdoener zonder pardon van m'n enkel.
Uiteindelijk moesten we vooral de onderbenen van tientallen al voedende exemplaren verlossen. Maar we troffen er ook een paar aan op taille- en zelfs op borsthoogte. Bloedzuigers zijn weliswaar geen bron van ziekteverwekkers, maar het is belsist geen prettig gezicht om te zien hoe ze zich aan je huid hebben vastgebeten, temeer omdat bloedzuigers niet bepaald bekend staan om hun tafelmanieren.
De laatste 100 meter naar de bergtop is zonder meer het zwaarste stuk van de gehele klim. Je bent op dat moment namelijk fysiek behoorlijk uitgeput door de lichamelijk inspanning, je voortdurende staat van waakzaamheid en de extreme hoge temperatuur en luchtvochtigheid. Bij de laatste loodjes blijf je m.o.m. op de been door sec pure vastberadenheid en de anticipatie van je naderende triomf.
Voldoening
De bergtop daadwerkelijk bereiken is gewoonweg geweldig. We beseften dat het bedwingen van Gunung Kajang best een huzarenstukje genoemd mag worden, vooral het feit dat we dezelfde dag nog de startplek haalden aan de voet van de berg. Maar ook het overwinnen van de talloze obstakels, het niets ontziende ongedierte, de medogenloze doornen en de worsteling met de stugge vegetatie.
Een uitdaging als deze is niet voor iedereen weggelegd. Maar voor alle deelnemers aan onze expeditie was het verslaan van Gunung Kajang een bevredigende overwinning en absoluut een enorme kick.
Heb jij ook een avontuurlijke insteek, ben je fit en kun je wel wat ongemak hebben? Dan kan ik je Gunung Kajang van harte aanbevelen.
Geoff Jacobsson
Gunung Kajang overwinnaar :)
